Καλημέρα σας,
Με το παρόν κείμενο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου σκέψη και ερμηνεία των πραγμάτων που συμβαίνουν όλο αυτό το διάστημα στον κόσμο γύρω μας, αλλά και τη χώρα μας. Από τη δική μου οπτική γωνία, δε θα μπορούσα να μην είμαι κι εγώ εξίσου με εσάς παρατηρητής και μάρτυρας των δυσκολιών που όλοι βιώνουμε ένεκα του πρωτοεμφανιζόμενου αυτού ιού, τουΚορωνοϊού.
Έχουμε άραγε αναλογιστεί τη δυσκολία όλου αυτού που περνάμε ως άνθρωποι;Εγώ πιστεύωακράδαντα πως Ναι!Πραγματικά,αυτό που με ανακουφίζει σε όλη αυτή την κατάσταση που καθημερινά αντιμετωπίζουμε, όσο ψυχοφθόρα και αν είναι από τη φύση της, είναι το γεγονός πως για πρώτη φοράόλος ο κόσμος, αδιακρίτως τυχόν διαφορών, σημαντικώνπιθανώς, όπως του θρησκεύματος και των πολιτικών πεποιθήσεων, αλλά πιο απλών, όπως του φύλου ή της ηλικίας, ένωσε τα χέρια του νοερά και αποφάσισε να νικήσει τον αόρατο εχθρό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο,αισθάνομαι πως αναιρούμε για πρώτη φορά ως χώρα αυτό που ο πεζογράφος μας, Αντώνης Σαμαράκης είχε πει χαρακτηριστικά για την εποχήμας: «Ποτέάλλοτε οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μια στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα». Ακριβώς αυτό τώρα κατορθώνουμε με τις μικρές μας καθημερινές πράξεις. Ενώσαμε τόσο σφιχτά τις καρδιές μας που δε μας ενδιαφέρουν πλέον οι στέγες των σπιτιών και οι αποστάσεις…και αναφέρομαι στα υλικά βεβαίως αγαθά.
Παράλληλα, σας δηλώνω σίγουραπως δεν είμαι ειδικός για να μιλήσω για τον ιο αυτό και φυσικά από πλευράς μου δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω σε όλα αυτά που ακούμε καθημερινά από τον καταιγισμό που δεχόμεθα από τα ΜΜΕ.Λίγο ή πολύ, όλοι τα γνωρίζουμε και μπορούμε από την πλευρά του ο καθένας μας να κρίνουμε την αξιοπιστία και την εγκυρότητά τους. Αυτό που θέλω όμως, είναι να ανατρέξουμε μαζί λίγους αιώνες πίσω. Να αναλογιστούμε τα τροχοπέδη που έχουμε ξεπεράσει ως έθνος.Πραγματικά αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να χωρέσει σε αυτή η περιγραφή μου…να μιλήσω για τα 400 χρόνια σκλαβιάς, έως την επανάσταση του 1821…; για τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, έως τη Μικρασιατική καταστροφή…; για το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, έως τη Χούντα και την εισβολή στην Κύπρο…; Όλα αυτά τα ιστορικά γεγονόταεισβάλλουν κάθε τόσο στη σκέψη μου και με κατακλύζουν συναισθηματικά, διότι είμαι Έλληνας κι εγώ όπως κι εσείς.
Αγαπημένοι φίλοι και φίλες, ολοκληρώνοντας το λογισμό μου και σκεπτόμενος τιςβασάνους, τις βιαιότητες αλλά και τις ζωγραφισμένες εκείνες ημέρες με τα πιο μελανά χρώματα, καημούς και πάθη που είχαν διέλθει οι πρόγονοί μας, αισθάνομαι απερίγραπτα τυχερός ως απόγονός τουςκαθώς όλα αυτά συνέβησαν για να είμαστε εμείς ζωντανοί σήμερα και να τους ευγνωμονούμε. Επομένως, όσο δύσκολες ημέρες και ώρες και αν βιώνουμε, ας αντλήσουμε το θάρρος και τη δύναμη, ας αναζητήσουμεεντός μας εκείνα τα ψυχικά αποθέματα που διαθέτουμε και να φέρουμε στο φως την αισιοδοξίακαι την πίστη μας, πως όλα θα βρουν τον δρόμο τους στο τέλος και θα νικήσουμε!Όλοι μας έχουμε το κουράγιο και πολύ σύντομα θα συνεχίσουμε να ζούμε με περισσότερη σίγουρα σοφία από το σημείο εκείνο που σταματήσαμε τη φυσιολογική μας ζωή. Ευχής έργον είναι την κάνουμε ακόμα πιο ουσιαστικήκαι παραγωγική, για εμάς και τους ανθρώπους που αγαπάμε.
«Είναι άνοιξη πια, δε χωράει η πίκρα μέσα στο φως»
Γ.Ρίτσος
Μιχαηλίδης Στέφανος,
Απόφοιτος Γεωπονικού Πανεπιστήμιου Αθηνών.
